Ludzie tęsknią za całkowitą odmianą, a jednocześnie pragną, by wszystko pozostało takie jak dawniej.

Weekend spędziłam u swojej dziewczyny, a właściwie byłej już dziewczyny by móc z Nią porozmawiać. Koniec końców ustaliłyśmy, że damy sobie czas, będziemy się przyjaźnić, a jeśli Ona wszystko sobie poukłada i będzie chciała to wtedy do siebie wrócimy. Ja kocham i będę czekała tak długo jak będzie trzeba z nadzieją, że kiedyś znów będę tak szczęśliwa jak wtedy, gdy byłyśmy razem. Nawet nie chcę myśleć, że może być inaczej, choć liczę się z tym, że kiedy wszystko sobie ułoży dojdzie do wniosku, że jednak mnie już nie chce. Mimo to wolę wierzyć i czekać. Nie chcę żałować potem, że przekreśliłam coś na co wystarczyło cierpliwie poczekać. Oczywiście nie obyło się bez łez, ale jak tak teraz o tym myślę to... Jeśli naprawdę się kochamy to ten czas wyjdzie Nam na dobre, a odległość tylko wzmocni to, co do siebie czujemy i w przyszłości będziemy tworzyć o wiele mocniejszy i dojrzalszy związek. I właśnie w to pragnę wierzyć. A teraz mam tylko jeden cel. Być przy Niej i wspierać Ją tak by zawsze mogła na mnie polegać, by wiedziała, że może powiedzieć mi o wszystkim i by znalazła we mnie oparcie. W końcu nawet jeśli już zawsze będziemy się tylko przyjaźnić, to jednak ja nadal Ją kocham i chcę dla Niej jak najlepiej. W końcu obiecałam, że zawsze będę obok dopóki będzie mnie potrzebowała. A jeśli kiedyś stwierdzi, że nie ma dla mnie już w ogóle miejsca w Jej życiu przynajmniej będę wiedziała, że zrobiłam wszystko, co tylko mogłam. I mam nadzieję, że wtedy to mi wystarczy.
Po za tym czeka mnie dość luźny tydzień jeśli chodzi o szkołę i kilka spotkań z ludźmi, których znam, mniej znam, czy nie znam wcale. Ciekawe, co z tego wyjdzie i czy się dogadamy. Po za tym jak w końcu nie ruszę dupy, to nie zrobię prezentacji, która jest na czwartek. Nie, wcale mi się nie chce. Zabiorę się za to jutro.